اقای طالقانی که داشت خودشه از ما قایم می کرد فردا با خانم خدمت می رسیم ولی شما مرخصی بگیرید و بچه ها هم مدرسه نروند. صدای فاطمه از اتاق بلند شد مامان خداحافظی کرد و رفت سمت فاطمه من هم در را بستم و امدم توی هال روی مبل های سبز رنگمان نشستم . بابا تصادف کرده ! دیروز با بابا داشتیم صحبت می کردیم . یعنی چی شده ؟ بابا حالش الان چطوره . صدای مامان بلند شد که افشین زیر غذا را کم کن . تو مسجد هال بابا را می پرسیدند یعنی نامردا می دانستند بابا تصادف کرده اصلا بابا چرا رفت سیرجان ؟ خب بعد این همه سال که از زمان جنگ به بعد ما با هم نبودیم ما از سال 64 باز با هم زندگی می کردیم الان که سال 69 بود . افشین غذا سوخت مگه نگفتم غذا را خاموش کن نشستی هی به چی فکر می کنی ؟
در خانه باز شد بابا امد داخل خانه . سلام اهل البیت فاطمه خانم .گفتم :سلام بابا مهدی امد پرید بغل بابا مهدی گفت سلام بابا .سلام عزیزم . بابا همینطوری که مهدی توی بغلش بود رفت به سمت اتاق خواب سراغ فاطمه .در حالی که با مهدی کشتی می گرفت و سعی می کرد فاطمه را ببوسد گفت : خانم گفتم که اقای شمخانی فرمانده نیروی دریایی شده ؟
مامان گفت : اره بابا گفتی . بابا مهدی را روی زمین گذاشت و رفت توی اشپزخانه همین طور که می رفت از من پرسید :
- افشین نماز خواندی ؟
- اره بابا جان .
بعد به سمت مامان رفت و گفت :
- اقا روی ایشان خیلی حساب می کند ، بعد فوت امام و از اول انقلاب ایشان ارزشی ترین فرمانده ای که برای نیروی دریایی امده است و باید به ایشان کمک کنیم و وظیفه است.
- خب توی عقیدتی سیاسی که شما دارید این همه کار می کنید .
- - خب ...ای .....
مهدی از بابا اویزان شده بود و محکم کمر بابا را گرفت که صدای بابا را در اورد .
بابا گفت : پسر جان چی کار می کنی؟ وایسا تا خدمتت برسم
و بدو به دنبال مهدی دوید . من دیدم بابا داره دنبال مهدی می ره من هم به هوس افتادم با بابا یک کشتی حسابی بگیرم و راه افتادم رفتم سراغ بابا . بابا ورزش کار بود یک روز در میان ورزش می کرد و هیچ وقت این برنامه در طول این سالها ترک نشده بود . بابا برگشت و با هم مشغول کشتی شدیم . حسابی همدیگر را مشت و مال دادیم . بعد بابا بلند شد و گفت:
- اقا بسه دیگه اصلا شما دو نفر کارتان را انجام داده اید ؟
- بله
- خب حالا که انجام دادید فرداشب خانه نصرالله می ریم
- اخ جان اقای صفایی و اقای رزاقپور هم هستند ؟
- اقای رزاقپور رفته سیرجان خانم شنیدید اقای رزاقپور رفته سیرجان . قرار شده من هم بروم سیرجان برای کمک به سر و سامان دادن به پایگاه سیرجان
مامان از اشپزخانه بیرون امد و رفت به سمت بابا گفت:
- کجا به سلامتی؟
- والا ظاهرا با اقای شمخانی صحبت شده و یکی از کسانی که قرار شده جابجا بشود من هستم قرار شده مسئول دژبان پایگاه سیرجان بشوم . چیزی که من فکر می کنم این است که از وقتی اقای خامنه ای رهبر شده اند قرار به تحول در نیروی دریایی است که من هم باید هر انچه در توان دارم انجام بدهم و از هیچی کم نذارم.
- خب برنامه ما چی میشه
- باید حالا برویم تا ببینیم چی میشه
بابا جور دیگه ای شده بود . خیلی خوشحال بود که داشت در این کار کمک بیشتری به این انقلاب بکند و این شد که حاج حسین عازم پایگاه سیرجان شد .
دو سه ماهی ایشان مشغول رفت و امد به سیرجان بودند . هر هفته می رفتند و جمعه ها بر می گشتند . ما از سال 64 دیگه به کنار بابا بودن عادت کرده بودیم از اول جنگ تا سال 64 که ما امدیم بوشهر بابا پیش ما نبود .
حالا قرار بود فردا برای دیدن بابا بریم تهران . با این فکر خوابیدم صبح که بیدار شدم نماز لب طلایی شده بود به سرعت وضو گرفتم و نمازم را خواندم مامان بیدار بود داشت وسایل را جمع می کرد منو صدا کرد . رفتم پیش مامان
- سلام
- سلام . افشین یعنی بابات حلش چقدر خرابه نکنه دست و پاهاش اتفاقی برایش افتاده باشه؟ حسین اگر دست و پاهاش طوری شده باشه دیوانه می شه . ورزش نمی تونه بکنه. تو چی می گی
- بابا هیچ طوریش نشده نگران نباش. تازه اقای طالقانی اگه چیزی شده بود می گفت .
- حالا زود حاضر بشید تا بریم مهدی را بیدار بکن تا فاطمه را حاضر بکنم .
ساعت 8 صدای زنگ خانه امد . رفتم دم در اقای طالقانی با خانم طالقانی بود
- سلام اقای طالقانی سلام خانم طالقانی
- سلام
- سلام افشین جان مامان کجاست؟
- خانم طالقانی مامان تو اتاق خوابه حاضر شده پیش فاطمه است.
- افشین حاضرین
- اره اقای طالقانی
- خب اتوبوس امده جلوی در بریم
- اتوبوس امده جلوی در با ان همه مسافر
- اره مشکل نداره که گفتیم مادرت حالش خوب نیست امد اینجا برو سریع حاضر شو وسیله ها را بیاور
مامان با خانم طالقانی امدند و فاطمه بغل مامان بود خانم طالقانی ساک مامان باهاش بود من هم با مهدی و یک ساک امدیم بیرون و رفتیم سوار اتوبوس بشیم. با مهدی از پله ها بالا رفتیم . از همکارهای بابا بعضی ها را شناختم سلام و علیک کردم و رفتیم انتهای اتوبوس که تنها جای خالی بود مامان هم امد انتهای اتوبوس . راننده اتوبوس امد گفت خانم نصیری بفرمایید توی بوفه جای مناسبی برای استراحت شماست همان جا استراحت کنید . اقای طالقانی امد گفت : خانم نصیری کاری ندارید؟ مامان گفت : نه اقای طالقانی فقط حسینکی می خواد عمل کنه؟ کدام بیمارستان تا به دادشهایش خبر بدهیم بیایند. اقای طالقانی مقداری مکث کرد و گفت : والا باید برسیم تهران تا بپرسیم کجا باید برویم. بعد رفت جلوی اتوبوس تا کنار اقای سنگ بهرام بنشیند. من تو اتوبوس حالم خراب می شد پس یک قرص ضد تهوع که خواب اور هم بود خوردم . و صندلی اخر نشستم. تعجب و نگرانی وجودم را گرفته بود . سنگینی نگاه هایی را حس می کردم ولی هیچی نمی فهمیدم . ما معمولا با بابا سر درس خواندن خیلی بحث می کردیم و بابا من را برای کمک به این انقلاب خیلی مورد خطاب قرار می داد و از من می خواست که با درس خواندن این کار را به نحو احسن انجام بدهم . بخاطر همین دلتنگیم شدید تر می شد. خانم طالقانی امد صندلی ان طرف جلوی بوفه نشست و با مامان شروع به حرف زدن کرد.
اتوبوس شروع به حرکت کرد و من سرم منگ شد و هوای سرد بیرون و هوای گرم اتوبوس و قرصی که خورده بودم من را به خواب وا می داشت . مهدی کنارم کنار پنجره نشسته بود و بیرون را تماشا می کرد و هیچی نمی گفت اصلا مهدی از شب قبل اصلا حرف نمی زد و دیگه هیچی نمی گفت . من خوابم برد .
خانم طالقانی با خودش خوراکی اورده بود من را بیدار کرد و گفت : افشین جان چیزی می خوری ؟ بیدار شدم دیدم مهدی داره لقمه ای می خوره مامان خوابیده بود کنار فاطمه و من هم تشکر کردم یک لقمه از خانم طالقانی گرفتم و به فکر فرو رفتم . اگر بابا همانطور که مامان می گفت دست یا پایش قطع شده باشد چطوری زندگی می کند؟ چطوری ورزش می کند؟ چطوری مسجد برویم؟ از جلوی ماشین صدای صحبت می امد. اقای سنگ بهرام که در بلوک قبلی ما زندگی می کردند با اقای طالقانی که از دوستان خانوادگی ما بود صحبت می کرد . ای خالق عزیز حتما در راه رفتن و حرکت کمکش می کنم و حتما با همدیگر مسجد می رویم . ای بابا چه فکر هایی می کنیم .مسیر را گذراندیم و به اراک رسیدیم . اراک یادش به خیر با بابا که می امدیم این مسیر که می رسیدیم دیگه تا همدان فاصله ای نداشتیم . تا همدان فاصله ای نداشتیم ؟ یعنی چی ؟ مسیر همدان یعنی چی ؟ برای چی به همدان می رویم؟ که یکباره صدای مامان به گوشم رسید ،مامامن گفت : ما داریم همدان می رویم؟ برای حسین اتفاقی افتاده؟ اقای طالقانی ؟ شما را به خدا برای حسین اتفاقی افتاده؟ که صدای گریه اقای طالقانی بلند شد . وای خدای من همه چیز تمام شده. همه چیز جلوی چشمانم می گذشت بابا – خنده بابا- مسجد رفتن با بابا – کشتی گرفتن – نصیحت کردن ها – ورزش کردن ها- ای خالق عزیز بابا امد پیش شما ؟ تنها ماندیم ؟ عمر زندگی بعد از شروع جنگ ما 5 سال شد ؟ تمام ؟ اشکها ، اشکها ، حالا نه ، الان وقتش نیست . صبر کن مامان نگاه می کند مهدی نگاه می کند همه نگاه می کنند الان نه الان نه ....
ای وای تمامی اهل اتوبوس سیاه پوشیدند. همه خبر داشتند ما هیچ . ای بابا همه از اول خبر داشتند و هیچ نگفتند عجب تحمل و صبری داشتند . کم کم داشتیم می رسیدیم همدان
- افشین جان بیا ادرس بده . اقای طالقانی گفت
- خب برویم سمت خیابان صدف . کوچه شهید قهرمانی
یا علی پیش مادر(مادر بزرگ بابا) و خانم زهرا (مادر بابا)و اقاجان (پدر بابا) چی کار کنم ؟ باز صبر کنم ؟ باز گریه بی گریه . اره مهدی را دریاب خیلی تو خودش رفته عجب سختی می کشه خدا کمکمان کن.
اتوبوس سر کوچه نگه داشت همه پیاده شدند من و مامان و مهدیی هم با فاطمه بلند شدیم پایین برویم مامان به من می گفت : افشین جان چه بلایی سر ما امد ؟ افشین بابا نمی اد؟ چرا گریه نمی کنی ؟
افشین خودت را نگه دار صبر کن صبر کن حالا نه . رسیدیم در خانه اقاجان . صدای یا حسین از خانه حاجی بلند شد . خانم زهرا – بغل مادر – عمو محسن – عمو علی – با صدای بلند بغل عمو حبیب اینها اتفاقی بود که همه پشت سر همدیگر اتفاق افتاد من و مهدی هاج و واج مانده بودیم صدای گریه از همه جا می امد . زن عمو ها همه ناراحت و نگران بودند. همه اهل کوچه امده بودندخانواده شهید قهرمانی همه اهل کوچه ، اهل مسجد امیر المومنین که بابا وقتی همدان می امدیم حتما باید نمازش را در مسجد و به پیش نمازی اقای جوادی می خواند و ما را با این فرهنگ اشنا کرد . من نشسته بودم در نقطه دید همه من و مهدی قرار گرفته بودیم و ای خیلی سخت بود . عجب حالتی بود تمام زورم را گذاشته بودم تا گریه نکنم . رفتم توالت تو حیاط و حالا وقتش بود زدم زیر گریه های های گریه کردم.
فردا قرار شد بریم تشیع جنازه بابا تو سیرجان تیر خورده بود اقای رزاقپور گفت :درجه داری بوده که بابت اعتیاد اخراج شده بوده و رفته بوده فرمانده پایگاه را با تیر زده بوده بابا به عنوان فرمانده دژبان توی ماشین جیپ بوده این درجه دار را دیده بوده و با آن وضعیت نابسامانی که داشته و اسلحه در دستش بوده از نامبرده سوال می کند که این جا چکار می کند و ان اسلحه تو دستش چیه؟ که می خواهد از ان اسلحه را بگیرد که شلیک می کند و با عبور گلوله از دست راست و شکافتن سینه منجر به شهادت بابا می شود و الان دستگیر شده و زندانه.
ای خالق من فارق از این اتفاقاتی که افتاده بهانه برای به سوی شما امدن چه زیباست. چه شبهایی که ایشان با شما راز و نیاز می کرد و دوستان خود را به اقامه نماز شب وا می داشت . چه سیر و سلوکی ایشان پیمود . در خرمشهر با دشمن بعثی و بعد در بندر امام و بعد بوشهر عقیدتی سیاسی . خدایا چه راهی را برای ما به نمایش گذاشت ایشان. چه عرصه ای را برای ما قرار داد تا در این راه و عرصه شما را بشناسیم ، بفهمیم ، ببینیم و در سایه لطف شما ارتزاق کنیم و در این راه برای دیگران کمک حال باشیم . ما را با مسجد آشنا کرد .
پدرم چگونه در راه مسجد قدم بگذارم که جای جای ان خاطره توست . خاطره با شما بودن در روی دوچرخه و رکاب زدن با سختی تا مسجد . خاطره دوچرخه سواری که پسرش را در ترکش سوار می کرد و دوچرخه را با توجه به قد پسرش تنظیم کرده بود و خودش یه سختی می توانست رکاب بزند . اه ای اشک مرا امان بده مرا امان بده . ببین دیگران را که مرا نظاره می کنند و با حساب و کتاب سختگیری شما بخاطر درس از من ، مرا اسوده خاطر از رفتن شما می پندارند .امان بده تا در جای خلوتی به دور از چشم اغیار کاسه صبر را سر بکشم و خود ابی باشی تا کاسه صبر را لبریز از نوشداروی هجران کنی.
روز موعود فرا رسید . روز وداع با پدر نسیم سرد در همدان وزیدن گرفته بود و با دلهای ما همنوازی می کرد و تسلی دل ما شده بود . خیل مردم تسلیت گویان ، فریاد زنان در رسای این شهید به حرکت در امده بودند و من و مهدی و مامان به ارامی فارغ از حضور دیگران با پدر نجوا می کردیم . مارش نظامی ، رژه همکاران ارتشی از نیروی زمینی و نیروی دریایی و سپاه همه وهمه خود تصویری بجامانده از ان واقعه دردناک در ذهن من است . تصویری که با غسل ایشان و عزاداری عموها و خانواده و همکاران عجین شده و سیاه و سفید می نماید .
صدای یا حسین ابن رمضان در گوشم پیچید دست بر بازوی پدر داشتم و تلقینی سراسر از غم بر من موستولی شده بود. من پدرم را تکان می دادم یا ایشان بود که من را به راه خود فرا می خواند ؟ این تلقین از برای من بود یا برای ایشان ؟ گویی خود مرا ، چنان روزهای واپسین نصیحت می کرد که:
- پیامبرت کیست ؟
- امامت کیست ؟
- کجایند ان بزرگواران ؟
- می دانی نکیر و منکر می ایند ؟
و گفتند و من هم گفتم ، خواندند من هم خواندم، سرودند من هم سرودم شعر ملاقات با خدا را ، مرثیه پیمان با پدرم را ، قراری برای ادامه راه ایشان ، شروعی برای تلاش در خط انقلاب بودن با تمام توان .
تمام شد. بوسه ای برگونه پدرم زدم و بالا امدم . هیچ نمی شنیدم . هیچ . که این هیچ همه چیز بود. و این هیچ فقط در خاطرم از ان روز برجامانده و مشتی خاک از مزار پدرم . پدر عزیزم . پدر مهربانم . که در اخرین لحظه همه ما را به خدا سپرد .
اکنون 28 سال از ان واقعه می گذرد. 22 دی سال 1369 امروز جلوی سیل اشک را نمی گیرم که در تهاجم غیر نیستم و خودم هستم و خدای خودم .
امید دارم طی طریق در راه امام و شهدا ، نعمتی همیشگی از جانب پروردگارم برای خود و خانواده وهم میهنانم باشد .
